En we hangen nog steeds...

Inmiddels ben ik enige uren verder en hangen we wederom in de lucht. Ditmaak bijna boven mijn eindbestemming: Auckland!!!
Ik wissel elke twee minuten can houding en kan niet wachten tot we zijn geland, maar desondanks heb ik het voor elkaar gekregen om het grootste deel van de vlucht te slapen.

Dat me dat is gelukt vind ik toch wel een kleine prestatie als je je bedenkt dat het boarden voor deze vlucht nogal wat voeten in de aarde had. Toen ik uitbhet vliegtuig stapte dat mij naar Perth had gebracht, besloot ikneerst op zoek te gaan naar mijn volgende vlucht. Je weet immers maar nooit hoever je moet lopen en het leek me persoonlijk om mijn vliegtuig te missen. Ik xou later mijn water wel weggooien en gaan plassen. De WC liep ik dus maar voorbij en voordat ik het wist stond ik tegenover een vrouw die een bordje vasthad met mijn vluchtnummer. In eerste instantie dacht ik dat ze op meer mensen stond te wachten, maar toen ze aan haar collega vroeg of hij de deur open wilde doen 'because this is her', kreef ik het vermoeden dat er iets niet helemaal in orde was. Uiteraard volgde ik deze mevrouw braaf door de net geopende deur en terwijl zij aan me vroeg hoe mijn vlucht was verlopen, was ik aan het maken over wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Helaas kwam ik daar snel genoeg achter... of ik ook een 'outward' ticket had geboekt. Uhm, maar ik heb genoeg geld om er één te boeken en mij is altijd verteld dat dit voldoende zou moeten zijn. Nou, niet dus! Zonder terugticket mochten ze me niet boarden en dus had ik exact drie uur de tijd om een ticket te regelen. En als ik ergens niet van houd is het belangrijke (en in dit geval ook dure) beslissingen nemen onder tijdsdruk.

Nog voordat ik de eerste irritatie te boven was moest ikndoor de douane... jawel, met mijn volle waterfles. Gelukkig mocht ik deze legenin de prullenbak en nog geen 10 minuten later zat ik bij gate 51 met Helen te Skypen voor overleg. Na een tijdje praten besloot ik een ticket naar Sydney te boeken, maar eerst moest mijn tablet opgeladen worden dus ik stond op en liep naar gate 50 (mijn gate) waar de stopcontacten waren. Na wat speurwerk boekte ik een vlucht op 25 januari 2017 en roen ik de boekingsbevestigimg binnen had wilde ik graag wat muziek luistern ter ontspamning. Maar was mijn Ipod gebleven? Na wat denken concludeerde ik dst ik hem op de bank bij gate 51 had laten liggen, maar inmiddels was ie verdwenen. Hij bleek meegenomen te zijn door de crew van gate 51, maar niemand wist waar hij was. Uiteindelijk moest ik (na het tonen van mijn retourticket) boarden zonder mijn kostbare muziek. Shit.

Nuja, de vlucht xelf verloopt gelukkig zonder problemen. De crew is enorm aardig en het eten was zelfs lekker. Ik doe mijn ogen nog even dicht: ik ben er bijna!!